Nog 47 daagjes
Ik heb er een super leuk weekje opzitten. Heel de week intensief met de kindjes gespeeld en elke dag de nationale sport van Nepal uitgeoefend, namelijk cricket. De band met de kindjes wordt steeds beter en beter, ik mis hen nu al als ik eens een dagje vrij heb.
Deze week zijn AngLhamu, Teshi en Futi (drie van de vier kleintjes) naar een school gaan kijken met hun sponser. Ze zijn geslaagd voor hun eerste test, en mogen waarschijnlijk naar die school gaan. Dit betekend wel dat ze het weeshuis gaan moeten verlaten en op het internaat gaan die aan de school grenst. Hun sponser zei me dat dit goed voor hen was. De tijd dat ik er was werd er actief met hen gewerkt, gespeeld en is hun gedrag veranderd maar als ik weg ben doen ze weer een hele dag niets. Enerzijds leuk om te horen dat mijn werk beloont wordt, maar anderzijds niet leuk om te horen dat de kinderen het weeshuis moeten verlaten omdat de opvoeding er volgens de sponser door 'mama' niet goed is, en er geld problemen zijn.
Gisteren (zaterdag) ben ik naar First parents day gegaan met de kindjes. Dit is een soort van schoolfeest waarbij drie kinderen van het weeshuis optraden. Daarnaast was er ook een diploma uitreiken van de kinderen. Nepal is Nepal niet als alles 3 uur later begonnen is dan de oorspronkelijke starttijd. Wel heel leuk om de culturele dansen en zang te leren kennen. Tijdens de optredens is er wel een muziek instalatie in brand gevlogen. Het materiaal is niet altijd wat het moet zijn hier. Terwijl je rustig aan het genieten bent van de optredens wordt je naam opeens af geroepen en mag je op het podium gaan zitten tussen de andere VIP- gasten. Naar het schijnt ben ik de eerste vrijwilliger die dit ooit heeft mogen meemaken. Toch iets om zeer blij over te zijn vind ik zo.
Na een geslaagd weekje, gaan we op naar het volgende leuke weekje!